Τα παιδιά του τον αγνοούν, η σύζυγος δεν τον αντέχει, οι φίλοι δεινοπαθούν κοντά του. Το έγκλημα όμως είναι κάτι που ο Φιτζ το καταλαβαίνει καλά. Ίσως επειδή σε αυτό μπορεί να αντικρίσει μια ανθρώπινη φύση γυμνή, απαλλαγμένη απ’ όλα τα φτιασίδια που της κληρονόμησαν οι αιώνες εξέλιξης του είδους. Κάτω από τις στρώσεις ψέματος και υποκρισίας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ωμή αναπαράσταση της φυσικής τάξης πραγμάτων, της επιβολής του ισχυρού, που ταυτόχρονα όμως τζογάρει παίζοντας κορώνα γράμματα την προσωπική του ελευθερία. Και ένα παιχνίδι με τόσο υψηλό αντίτιμο δεν θα μπορούσε φυσικά να αφήσει τον Φιτζ ασυγκίνητο…