Τέλη δεκαετίας του ’60, η τηλεόραση εισβάλλει δυναμικά στη ζωή μας, ή για να ακριβολογούμε, στο σαλόνι μας. Γύρω από αυτήν μαζεύονται κάθε απόγευμα οι οικογένειες και οι παρέες σε μια Ελλάδα που ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον, αλλά δεν ξέρει ακόμη πότε θα έρθει αυτό. Εποχές δύσκολες, αλλά και γεμάτες ελπίδα. Ξεναγός σ’ αυτό το ταξίδι, ο οκτάχρονος Άγγελος, ο μικρότερος γιος μιας πενταμελούς οικογένειας – εξαμελούς μαζί με τη δαιμόνια γιαγιά Ερμιόνη -, της οικογένειας Αντωνοπούλου, που έχει μετακομίσει στην Αθήνα από τη Μεσσηνία, για να αναζητήσει ένα καλύτερο αύριο. Η ολοκαίνουργια ασπρόμαυρη τηλεόραση φτάνει στο σπίτι των Αντωνόπουλων τον Ιούλιο του 1969, στα όγδοα γενέθλια του Άγγελου, τα οποία θα γιορτάσει στο πρώτο επεισόδιο. Με τη φωνή του Άγγελου δεν θα περιπλανηθούμε, βέβαια, μόνο στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης, δηλαδή της ΕΡΤ, αλλά θα παρακολουθούμε κάθε βράδυ πώς τελικά εξελίχθηκε η ελληνική οικογένεια στην πορεία του χρόνου. Από τη δικτατορία στη Μεταπολίτευση, και μετά στη δεκαετία του ’80. Μέσα από τα μάτια του οκτάχρονου παιδιού, που και εκείνο βέβαια θα μεγαλώνει από εβδομάδα σε εβδομάδα, θα βλέπουμε, με χιούμορ και νοσταλγία, τις ζωές τριών γενεών Ελλήνων. Τα οικογενειακά τραπέζια, στα οποία ήταν έγκλημα να αργήσεις. Τα παιχνίδια στις αλάνες, τον πετροπόλεμο, τις γκαζές, τα «Σεραφίνο» από το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς. Τη σεξουαλική επανάσταση με την 19χρονη Ελπίδα, την αδελφή του Άγγελου, να είναι η πρώτη που αποτολμά να βάλει μπικίνι. Τον 17χρονο αδερφό τους Αντώνη, που μπήκε στη Νομική και φέρνει κάθε βράδυ στο σπίτι τα νέα για τους «κόκκινους, τους χωροφύλακες, τους χαφιέδες». Αλλά και τα μικρά όνειρα που είχε τότε κάθε ελληνική οικογένεια και ήταν ικανά να μας αλλάξουν τη ζωή. Όπως το να αποκτήσουμε μετά την τηλεόραση και πλυντήριο. «Τα καλύτερά μας χρόνια» θα ξυπνήσουν, πάνω απ’ όλα, μνήμες για το πόσο εντυπωσιακά άλλαξε η Ελλάδα και πώς διαμορφώθηκαν, τελικά, στην πορεία των ετών οι συνήθειές μας, οι σχέσεις μας, η καθημερινότητά μας, ακόμη και η γλώσσα μας.
