
Έναν χρόνο μετά τα γεγονότα του Μάη του ’68, ο Πιέρ-Πάολο Παζολίνι στήνει μια αιχμηρά επικριτική και πεσιμιστική αλληγορία για την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από δύο παράλληλες ιστορίες. Από τη μία παρακολουθούμε τον αγώνα επιβίωσης ενός λήσταρχου στη Σικελία του 15ου αιώνα και από την άλλη την ψυχολογική κατάρρευση ενός γόνου μεγαλοαστικής γερμανικής οικογένειας του ’60.
Συνδετικός κρίκος το νιχιλιστικό συμπέρασμα του Παζολίνι πως στην πραγματικότητα οι άνθρωποι ανέκαθεν αναγνώριζαν στη βία και στον (κοινωνικό) κανιβαλισμό τον μοναδικό κοινό κώδικα επικοινωνίας. Ο αιρετικός σκηνοθέτης τονίζει τις ιδέες του μέσα από τολμηρές, επιθετικές εικόνες, αναπάντεχα ψήγματα χιούμορ και μια αντισυμβατική αφήγηση, η οποία ναι μεν δείχνει σημάδια κόπωσης, παραμένει δε εικονοκλαστική.