Mandara (1971)

Δύο ζευγάρια που είναι φοιτητές γίνονται μέλη μιας ομάδας (αίρεση). Τους βάζουν να κάνουν ερωτά χωρίς κανόνες, να χρησιμοποιούν βια, να μην τους νοιάζει τι λέει ο κόσμος καθώς ότι κάνουν να τα καταγράφουν σε κάμερα.

Στο “Μάνταρα” παρακολουθούμε ένα έκτακτο, αλλά και απαιτητικότατο θέαμα. Κι αυτό, γιατί οδηγούνται στα άκρα τους κάποιες από τις κινηματογραφικές “συμβάσεις” του Νuberu Bagu, η παρουσία των αρχών της θεωρίας auteur είναι έντονη και παρατίθενται αρκετές “ενοχλητικές” σεκάνς αντρικής βίας. Το τελικό αποτέλεσμα είναι υποδειγματικό με όρους φόρμας, τεχνικά αρτιότατο, προοδευτικά -όχι στατικά- πειραματικό και σε θέση να ικανοποιεί τις/τους πιο απαιτητικές/ούς σινεφίλ. Ξεχωριστής μνείας χρήζει το πολυσυλλεκτικό σε επίπεδο περιεχομένου ύφος του: η Ζεν φιλοσοφία συναντά τον νιτσεϊκό πυρήνα σκέψης, η βουδιστική θρησκευτική αντίληψη τέμνεται με τις αναρχικές θεωρίες των ουτοπιστών, ο περί την σεξουαλικότητα αναστοχασμός μπολιάζεται με ψήγματα του συστήματος “Ερωτισμού” του Georges Bataille.