
Κάπου στο Σαν Φρανσίσκο, ένας άνδρας θα ανακαλύψει ότι οι γύρω του αντικαθίστανται ένας-ένας με κλώνους, οι οποίοι μοιάζουν, μιλούν και φέρονται σαν άνθρωποι, αλλά κάτι τους λείπει. Εξωγήινοι με μορφή τεράστιων σπόρων εισβάλουν στη Γη και αντικαθιστούν τα σώματα των ανθρώπων την ώρα που κοιμούνται με ομοιώματα χωρίς ψυχή και συναισθήματα. Ο δρ. Μάιλς Μπένετ ανακαλύπτει αυτή τη “μεταμόρφωση” και προσπαθεί μάταια να σώσει τους ανθρώπους που ο ένας μετά τον άλλον μετατρέπονται σε ανδρείκελα.
O Philip Κaufman σκηνοθετεί με μαεστρία αυτό το ριμέικ της ομώνυμης ταινίας του 1956. Δεν περιορίζεται όμως σε απλή αντιγραφή, αλλά βάζει μέσα στοιχεία και προβληματισμούς της τότε εποχής (ψυχρός πόλεμος, πολιτική αβεβαιότητα, μόδα της ψυχανάλυσης κλπ). Εξαιρετικό καστ, με τους πρωταγωνιστές να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό (ειδικά ο Sutherland και ο Nimoy, ο οποίος και πάλι υποδύεται έναν απόλυτα… λογικό τύπο). Μπόλικη αγωνία μέχρι το φινάλε, πειστικά εφέ και σκηνές που άφησαν εποχή, στους φίλους των ταινιών τρόμου και φαντασίας. Ίσως από τις λίγες ταινίες, όπου το ριμέικ ξεπερνά το πρωτότυπο (ειρωνικό, αν σκεφτεί κανείς την υπόθεση).
Στην ταινία εμφανίζονται σε ρόλους cameo οι: Don Siegel (σκηνοθέτης της ταινίας του 1956), Kevin McCarthy (πρωταγωνιστής της πρωτότυπης), Robert Duvall, αλλά και ο σκηνοθέτης Philip Kaufman.
Στη σκηνή της δεξίωσης, ο Goldblum αναρωτιέται απογοητευμένος “τι απέγινε ο Όμηρος και ο Καζαντζάκης”!
Η γυμνή σκηνή της Brooke Adams στο εργοστάσιο, είχε γυριστεί και με ρούχα, για να μπορεί να προβληθεί στην τηλεόραση.